PRAWNY OBOWIĄZEK UDZIELANIA PIERWSZEJ POMOCY

Prawny obowiązek udzielania pierwszej pomocy ma pewne ograniczenia. Ratując życie należy brać pod uwagę nie tylko bezwzględną potrzebę ratowania, ale i obiektywną możliwość. Zgodnie z prawem obowiązek udzielania pomocy istnieje wtedy, gdy jej nie podjęcie stwarza niebezpieczeństwo wywołania dalszych szkód rannego czy chorego. Ratowanie wymagane jest wtedy, gdy nie łączy się z nadmiernym ryzykiem. Osoba, nie umiejąca pływać, nie skacze na głęboką wodę, aby ratować tonącego. Jej obowiązkiem jest jednak sprowadzić drugą osobę zdolną do tej czynności. Prawo wyraża się zasadniczo tylko w sprawie zaniedbania udzielania pomocy, natomiast nie zajmuje pozycji w przypadkach niewłaściwego jej zastosowania. W przypadku śmierci ofiary wypadku na skutek doznanych obrażeń, osoba nie udzielająca pomocy nie może być ukarana za uszkodzenia ciała lub spowodowanie śmierci, natomiast może ponieść konsekwencje prawne zgodnie z artykułem 164 kodeksu karnego za nieudzielanie pomocy. Od ratownika posiadającego kwalifikacje medyczne, wymaga się nie tylko, aby ratował poszkodowanego w nagłym wypadku. Jego obowiązkiem jest również, by pomoc udzielania osobie poszkodowanej miała cechy pomocy kwalifikowanej i wykonana była w sposób najbardziej skuteczny.

Artykuł 162  Kodeksu Karnego

1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpie-czeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Nie popełnia przestępstwa ten, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.

OCHRONA PRAWNA

Warto wspomnieć w tym miejscu także, że osoba udzielająca pierwszej pomocy jest objęta ochroną prawną wg, Ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym w oparciu o Kodeks Karny, mówiącym o ochronie przewidzianej dla osoby udzielającej pierwszej pomocy. Osoba udzielająca pierwszej pomocy korzysta z ochrony jaka przysługuje funkcjonariuszowi publicznemu. Ponad to osoba ratująca może wykorzystać mienie osób trzecich w celu ratowania życia lub zdrowa poszkodowanych. Przepisy te nie tylko chronią osobę ratującą życie przed złamaniem nietykalności cielesnej ale także stanowi ochronę prawną w przypadku poniesionej szkody na mieniu jak i w przypadku zdrowia.

Art. 5 Ustawy o Państwowym ratownictwie Medycznym

1. Osoba udzielająca pierwszej pomocy albo kwalifikowanej pierwszej pomocy, osoba wchodząca w skład zespołu ratownictwa medycznego, osoba udzielająca świadczeń zdrowotnych w szpitalnym oddziale ratunkowym, dyspozytor medyczny podczas wykonywania swoich zadań oraz wojewódzki koordynator ratownictwa medycznego wykonujący zadania, o których mowa w art. 29 ust. 5, korzystają z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997r. –Kodeks karny (Dz.U. z 2017r. poz. 2204 oraz z 2018r. poz.20, 305 i663) dla funkcjonariuszy publicznych.

2. Osoba, o której mowa w ust. 1, może poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.