HISTORIA PIERWSZEJ POMOCY

          Od najdawniejszych czasów podejmowane były różne próby „ożywiania” człowieka. Pierwsze wzmianki o ratowaniu życia metodą usta – usta, znajdujemy już w Biblii, gdzie prorok Eliasz przywraca do życia dziecko, a także w mitologii egipskiej. Jednak to Tossach w 1774 roku przeprowadza pierwszą klinicznie udowodnioną skuteczność wentylacji medycznej metodą usta - usta. Wiek XIX to wiek rozwoju manualnych metod prowadzenia sztucznej wentylacji poprzez naprzemienne zgniatanie i rozciąganie klatki piersiowej. W 1878 roku Boehm dokonał pierwszego opisu pośredniego masażu serca.W 1960 roku Elan opisuje metodę bezprzyrządowego udrażniania górnych dróg oddechowych, polegającą na odchyleniu głowy i uniesieniu żuchwy, która jest stosowana do dziś. Dopiero po opublikowaniu w 1960 roku pracy Kouwenhovena, Jude i Knickerbockera wykazującej skuteczność, nastąpił okres akceptacji i stosowania pośredniego masażu serca. Pojawiające się nowe metody „ożywiania”, wymagały obserwacji naukowych. Duże zasługi w logicznym połączeniu wszystkich elementów podstawowych metod podtrzymywania życia ma amerykański lekarz Safar, który wprowadził do dziś funkcjonujący schemat ABC resuscytacji. Metody współczesnej resuscytacji krążeniowo-oddechowej stosowane są zaledwie od ponad czterdzieści lat. Jednak dopiero w 1973 roku opublikowane zostały po raz pierwszy standardy resuscytacji krążeniowo-oddechowej przez Amerykańskie Towarzystwo Kardiologiczne (AHA). W okresie późniejszym powstało na świecie wiele komitetów ds. resuscytacji, m.in. w 1989 roku Europejska Rada ds. Resuscytacji, która w 1992 roku opublikowała pierwsze standardy. W większości przypadków zmiany w standardach resuscytacji krążeniowo-oddechowej powstawały na podstawie doświadczeń klinicznych. Dopiero powołanie Międzynarodowego Wspólnego Komitetu ds. Resuscytacji przełamało barierę dotyczącą wprowadzenia zmian w oparciu o podstawy naukowe.